| نام خود از ظلم چرا بد کنم | ظلم کنم وای که بر خور کنم | |
| بهتر از این در دلم آزرم داد | یا ز خدا یا ز خودم شرم باد | |
| ظلم شد امروز تماشای من | وای به رسوائی فردای من | |
| سوختنی شد تن بیحاصلم | سوزد از این غصه دلم بر دلم | |
| چند غبار ستم انگیختن | آب خود و خون کسان ریختن | |
| روز قیامت ز من این ترکتاز | باز بپرسند و بپرسند باز | |
| شرم زدم چون ننشینم خجل | سنگ دلم چون نشوم تنگدل | |
| بنگر تا چند ملامت برم | کاین خجلی را به قیامت برم | |
| بار منست آنچه مرا بارگیست | چاره من بر من بیچارگیست | |
| زین گهر و گنج که نتوان شمرد | سام چه برداشت فریدون چه برد | |
| تا من ازین امر و ولایت که هست | عاقبت‌الامر چه دارم به دست | |
| شاه در آن باره چنان گرم گشت | کز نفسش نعل فرس نرم گشت | |
| چونکه به لشگر گه و رایت رسید | بوی نوازش به ولایت رسید | |
| حالی از آن خطه قلم برگرفت | رسم بدو راه ستم برگرفت | |
| داد بگسترد و ستم درنبشت | تا نفس آخر از آن برنگشت | |
| بعد بسی گردش بخت آزمای | او شده و آوازه عدلش بجای | |
| یافته در خطه صاحبدلی | سکه نامش رقم عادلی | |
| عاقبتی نیک سرانجام یافت | هر که در عدل زد این نام یافت | |
| عمر به خشنودی دلها گذار | تا ز تو خوشنود بود کردگار | |
| سایه خورشید سواران طلب | رنج خود و راحت یاران طلب |