| روسیه از این گنه آنجا گریخت | بر سر آن خاک سیاهی بریخت | |
| مدتی از نیل خم آسمان | نیلگری کرد به هندوستان | |
| چون کفش از نیل فلک شسته شد | نیل گیا در قدمش رسته شد | |
| ترک ختائی شده یعنی چو ماه | زلف خطا بر زده زیر کلام | |
| چون دلش از توبه لطافت گرفت | ملک زمین را به خلافت گرفت | |
| تخم وفا در زمی عدل گشت | وقفی آن مزرعه بر ما نوشت | |
| هرچه بدو خازن فردوس داد | جمله در این حجره ششدر نهاد | |
| برخور ازین مایه که سودش تراست | کشتنش او را و درودش تراست | |
| ناله عود از نفس مجمرست | رنج خر از راحت پالانگرست | |
| کار ترا بیتو چو پرداختند | نامزد لطف ترا ساختند | |
| کشتی گل باش به موج بهار | تا نشوی لنگر بستان چو خار | |
| راه به دل شو چو بدیدی خزان | کاب به دل میشود آتش به جان | |
| صورت شیری دل شیریت نیست | گرچه دلت هست دلیریت نیست | |
| شیر توان بست ز نقش سرای | لیک به صد چوب نجنبد ز جای | |
| خلعت افلاک نمی‌زیبدت | خاکی و جز خاک نمی‌زیبدت | |
| طالع کارت به زبونی درست | دل به کمی غم به فزونی درست | |
| ورنه چرا کرد سپهر بلند | شهر گشائی چو ترا شهربند | |
| دایره کردار میان بسته باش | در فلکی با فلک آهسته باش | |
| تیز تکی پیشه آتش بود | باز نمانی ز تک آن خوش بود | |
| آب صفت باش و سبکتر بران | کاب سبک هست به قیمت گران |