| من شده فارغ که ز راه سحر | تیغ زنان صبح درآمد ز در | |
| آتش خورشید ز مژگان من | آب روان کرد بر ایوان من | |
| ابر بباغ آمده بازی‌کنان | جامه خورشید نمازی‌کنان | |
| حوضه این چشمه که خورشید بست | چون من و تو چند سبو را شکست | |
| چرخ ستاره زده بر سیم ناب | زر طلی از ورق آفتاب | |
| صبح گران خسب سبک خیز شد | دشنه بدست از پی خونریز شد | |
| من ز مصافش سپر انداخته | جان سپر دشنه او ساخته | |
| در پی جانم سحر از جوی جست | تشنه کشی کرد و بر او پل شکست | |
| بانگ برآمد زخرابات من | کی سحر اینست مکافات من | |
| پیشترک زین که کسی داشتم | شمع شب افروز بسی داشتم | |
| آنشب و آنشمع نماندم چسود | نیست چنان شد که تو گوئی نبود | |
| نیش دران زن که ز تو نوش خورد | پشم دران کش که ترا پنبه کرد | |
| خام‌کشی کن که صواب آن بود | سوختن سوخته آسان بود | |
| صبح چو در گریه من بنگریست | بر شفق از شفقت من خون گریست | |
| سوخته شد خرمن روز از غمم | چشمه خورشید فسرد از دمم | |
| با همه زهرم فلک امید داد | مار شبم مهره خورشید داد | |
| چون اثر نور سحر یافتم | بیخبرم گر چه خبر یافتم | |
| هر که درین مهد روان راه یافت | بیشتر ز نور سحرگه یافت | |
| ای ز خجالت همه شبهای تو | رو سیه از روز طرب‌های تو | |
| من که ازین شب صفتی کرده‌ام | آن صفت از معرفتی کرده‌ام |