| عمر بر آن فرش ازل بافته | آنچه شده باز بدل یافته | |
| گوش در آن نامه تحیت رسان | دیده در آن سجده تحیات خوان | |
| تنگ دل از خنده ترکان شکر | سرمه بر از چشم غزالان نظر | |
| ترک قصب پوش من آنجا چو ماه | کرده دلم را چو قصب رخنه گاه | |
| مه که به شب دست برافشانده‌بود | آنشب تا روز فرو مانده‌بود | |
| ناوک غمزه‌اش چو سبک پر شدی | جان به زمین بوسه برابر شدی | |
| شمع ز نورش مژه پر اشک داشت | چشم چراغ آبله از رشک داشت | |
| هر ستمی که بجفا درگرفت | دل به تبرک به وفا برگرفت | |
| گه شده او سبزه و من جوی آب | گه شده من گازر و او آفتاب | |
| زان رطب آنشب که بری داشتم | بیخبرم گر خبری داشتم | |
| کان مه نو کو کمر از نور داشت | ماه نو از شیفتگان دور داشت | |
| شیفته شیفته خویش بود | رغبتی از من صد ازو بیش بود | |
| دل به تمنا که چو بودی ز روز | گر شب ما را نشدی پرده سوز | |
| امشب اگر جفت سلامت شدی | هم نفس روز قیامت شدی | |
| روشنی آن شب چون آفتاب | جویم بسیار و نبینم به خواب | |
| جز به چنان شب طربم خوش نبود | تا شبخوش کرد شبم خوش نبود | |
| زان همه شب یارب یارب کنم | بو که شبی جلوه آن شب کنم | |
| روز سفید آن نه شب داج بود | بود شب اما شب معراج بود | |
| ماه که بر لعل فلک کان کند | در غم آن شب همه شب جان کند | |
| روز که شب دشمنیش مذهبست | هم به تمنای چنان یکشبست |