| کار من از طاقت من درگذشت | کاب حیاتم ز دهن برگذشت | |
| عقل عزیمت گرما دیو دید | نقره آن کار به آهن کشید | |
| دل که به شادی غم دل می‌گرفت | چشمه خورشید به گل می‌گرفت | |
| مونس غم خواره غم وی بود | چاره‌گر می‌زده هم می بود | |
| ای بتبش ناصیت از داغ من | بیخبر از سبزه و از باغ من | |
| سبزه فلک بود و نظر تاب او | باغ سحر بود و سرشک آب او | |
| وانکه رخش پردگی خاص بود | آینه صورت اخلاص بود | |
| بسکه سرم بر سر زانو نشست | تا سر این رشته بیامد بدست | |
| این سفر از راه یقین رفته‌ام | راه چنین رو که چنین رفته‌ام | |
| محرم این ره تو نه‌ای زینهار | کار نظامی به نظامی گذار |