| گرچه همه مملکتی خوار نیست | یار طلب کن که به از یار نیست | |
| هست ز یاری همه را ناگزیر | خاصه ز یاری که بود دستگیر | |
| این دو سه یاری که تو داری ترند | خشک‌تر از حلقه در بر درند | |
| دست درآویز به فتراک دل | آب تو باشد که شوی خاک دل | |
| چون ملک‌العرش جهان آفرید | مملکت صورت و جان آفرید | |
| داد به ترتیب ادب ریزشی | صورت و جان را به هم آمیزشی | |
| زین دو هم آگوش دل آمد پدید | آن خلفی کو به خلافت رسید | |
| دل که بر او خطبه سلطانیست | اکدش جسمانی و روحانیست | |
| نور ادیمت ز سهیل دلست | صورت و جان هر دو طفیل دلست | |
| چون سخن دل به دماغم رسید | روغن مغزم به چراغم رسید | |
| گوش در این حلقه زبان ساختم | جان هدف هاتف جان ساختم | |
| چرب زبان گشتم از آن فربهی | طبع ز شادی پر و از غم تهی | |
| ریختم از چشمه چشم آب سرد | کاتش دل آب مرا گرم کرد | |
| دست برآوردم از آن دست بند | راه زنان عاجز و من زورمند | |
| در تک آنراه دو منزل شدم | تا به یکی تک به در دل شدم | |
| من سوی دل رفته و جان سوی لب | نیمه عمرم شده تا نیمشب | |
| بر در مقصوره روحانیم | گوی شده قامت چوگانیم | |
| گوی به دست آمده چوگان من | دامن من گشته گریبان من | |
| پای ز سر ساخته و سر ز پای | گوی صفت گشته و چوگان نمای | |
| کار من از دست و من از خود شده | صد ز یکی دیده یکی صد شده |