| ای شرف گوهر آدم به تو | روشنی دیده عالم به تو | |
| چرخ که یک پشت ظفر ساز تست | نه شکم آبستن یک راز تست | |
| گوش دو ماهی زبر و زیر تو | شد صدف گوهر شمشیر تو | |
| مه که به شب تیغ درانداختست | با سر تیغت سپر انداختست | |
| چشمه تیغ تو چو آب فرات | ریخته قرابه آب حیات | |
| هر که به طوفان تو خوابش برد | ور به مثل نوح شد آبش برد | |
| جام تو کیخسرو جمشید هش | روی تو پروانه خورشید کش | |
| شیردلی کن که دلیر افکنی | شیر خطا گفتم شیر افکنی | |
| چرخ ز شیران چنین بیشه‌ای | از تو کند بیشتر اندیشه‌ای | |
| آن دل و آن زهره کرا در مصاف | کز دل و از زهره زند با تو لاف | |
| هر چه به زیر فلک از رقست | دست مراد تو برو مطلقست | |
| دست نشان هست ترا چند کس | دست نشین تو فرشته است و بس | |
| دور به تو خاتم دوران نبشت | باد به خاک تو سلیمان نبشت | |
| ایزد کو داد جوانی و ملک | ملک ترا داد تو دانی و ملک | |
| خاک به اقبال تو زر می‌شود | زهر به یاد تو شکر می‌شود | |
| می‌که فریدون نکند با تو نوش | رشته ضخاک برآرد ز دوش | |
| میخور می مطرب و ساقیت هست | غم چه خوری دولت باقیت هست | |
| ملک حفاظی و سلاطین پناه | صاحب شمشیری و صاحب کلاه | |
| گرچه به شمشیر صلابت پذیر | تاج ستان آمدی و تخت گیر | |
| چون خلفا گنج فشانی کنی | تاج دهی تخت ستانی کنی |