| حقه مه بر گل این مهره زن | سنگ زحل بر قدح زهره زن | |
| دانه کن این عقد شب‌افروز را | پر بشکن مرغ شب و روز را | |
| از زمی این پشته گل بر تراش | قالب یکخشت زمین گومباش | |
| گرد شب از جبهت گردون بریز | جبهه بیفت اخبیه گو برمخیز | |
| تا کی ازین راه نوروزگار | پرده‌ای از راه قدیمی بیار | |
| طرح برانداز و برون کش برون | گردن چرخ از حرکات و سکون | |
| آب بریز آتش بیداد را | زیرتر از خاک نشان باد را | |
| دفتر افلاک شناسان بسوز | دیده خورشید پرستان بدوز | |
| صفر کن این برج زطوق هلال | باز کن این پرده ز مشتی خیال | |
| تا به تو اقرار خدائی دهند | بر عدم خویش گوائی دهند | |
| غنچه کمر بسته که ما بنده‌ایم | گل همه تن جان که به تو زنده‌ایم | |
| بی دیتست آنکه تو خونریزیش | بی بدلست آنکه تو آویزیش | |
| منزل شب را تو دراز آوری | روز فرو رفته تو بازآوری | |
| گرچه کنی قهر بسی را ز ما | روی شکایت نه کسی را ز ما | |
| روشنی عقل به جان داده‌ای | چاشنی دل به زبان داده‌ای | |
| چرخ روش قطب ثبات از تو یافت | باغ وجود آب حیات از تو یافت | |
| غمزه نسرین نه ز باد صباست | کز اثر خاک تواش توتیاست | |
| پرده سوسن که مصابیح تست | جمله زبان از پی تسبیح تست | |
| بنده نظامی که یکی گوی تست | در دو جهان خاک سر کوی تست | |
| خاطرش از معرفت آباد کن | گردنش از دام غم آزاد کن |