| خون جهان در جگر گل گرفت | نبض خرد در مجس دل گرفت | |
| خنده به غمخوارگی لب کشاند | زهره به خنیاگری شب نشاند | |
| ناف شب از مشک فروشان اوست | ماه نو از حلقه به گوشان اوست | |
| پای سخنرا که درازست دست | سنگ سراپرده او سر شکست | |
| وهم تهی پای بسی ره نبشت | هم زدرش دست تهی بازگشت | |
| راه بسی رفت و ضمیرش نیافت | دیده بسی جست و نظیرش نیافت | |
| عقل درآمد که طلب کردمش | ترک ادب بود ادب کردمش | |
| هر که فتاد از سر پرگار او | جمله چو ما هست طلبگار او | |
| سدره نشینان سوی او پر زدند | عرش روان نیز همین در زدند | |
| گر سر چرخست پر از طوق اوست | ور دل خاکست پر از شوق اوست | |
| زنده‌ی نام جبروتش احد | پایه تخت ملکوتش ابد | |
| خاص نوالش نفس خستگان | پیک روانش قدم بستگان | |
| دل که زجان نسبت پاکی کند | بر در او دعوی خاکی کند | |
| رسته خاک در او دانه‌ایست | کز گل باغش ارم افسانه‌ایست | |
| خاک نظامی که بتایید اوست | مزرعه دانه توحید اوست |