| چنین آمداست آدمی را نهاد | که آرد فرامش کنان را به یاد | |
| کسی کو ز مردم گریزنده‌تر | بدو میل مردم ستیزنده‌تر | |
| چو سقراط مهر خود از خلق شست | همه خلق سقراط را بازجست | |
| بسی خواند شاهش بر خویشتن | نشد شاه انجم بر آن انجمن | |
| چو زاندازه شد خواهش شهریار | دل کاردان در نیامد به کار | |
| ز ناز هنرمند ترکانه‌وش | رمنده نشد دولت نازکش | |
| شه از جمله استواران خویش | یکی محرم خاص را خواند پیش | |
| فرستاد نزدیک دانا فراز | بسی قصه‌ها گفت با او به راز | |
| که نزدیک خود خواندمت بارها | نهان داشتم با تو گفتارها | |
| اجابت نکردی چه بود از قیاس | نوازنده را ناشدن حق شناس | |
| چرائی ز درگاه ما گوشه گیر | بیا یا بگو حجتی دلپذیر | |
| به معذوری خویش حجت نمای | وگر نیست حجت به حاجت به پای | |
| فرستاده‌ی پی مبارک ز راه | به سقراط شد داد پیغام شاه | |
| جهان دیده‌ی دانای حاضر جواب | چنین داد پاسخ برای صواب | |
| که گر شه مرا خواند نزدیک خود | خرد چیزها داند از نیک و بد | |
| نماید که رفتن بدو رای نیست | که مهر تو را در دلش جای نیست | |
| چو درنا شدن هست چندین دلیل | به بازی نشد پیش کس جبرئیل | |
| مرا رغبت آنگه پدید آمدی | که پیغام شه با کلید آمدی | |
| چو در نافه‌ی مشک آشنائی دهد | بر او بوی خوش بر گوائی دهد | |
| دلی را که بر دوستی رهبر است | برون از زبان حجتی دیگر است |