| بدو گفت رو به اسکندر بگوی | که هرچ اندرین ره نیابی مجوی | |
| من آنجائیم وین سخن روشنست | گر اینجا خیالیست آن بی‌منست | |
| مرا گر بدست آرد ایزد پرست | هم از درگه ایزد آیم بدست | |
| جوابی که آن کان فرهنگ سفت | فرستاده شد با فرستنده گفت | |
| شهنشاه را گشت روشن چو روز | که سقراط شمعی است خلوت فروز | |
| نیابد به دیدار آن شمع راه | جز آن کس که شب خیز باشد چو ماه | |
| سکندر که دارنده‌ی تاج بود | به دانش همه ساله محتاج بود | |
| زمانی نبودی که فرزانه‌ای | ز گوهر ندادی بدو دانه‌ای | |
| ز هر دانشی کان ز دانندگان | رساندندی او را رسانندگان | |
| سخنهای سقراط بیدار هوش | پسند آمدی مر زبان را به گوش | |
| بران شد دل دانش اندیش او | که آرند سقراط را پیش او | |
| نمودند کان پیر خلوت پناه | بر آمد شد خلق بربست راه | |
| سر از شغل دنیا چنان تافتست | که در گور گوئی دری یافتست | |
| ز خویشان و یاران جدائی گرفت | به کنجی خراب آشنایی گرفت | |
| جهان گر چه کارش به جان آورد | نه ممکن که سر در جهان آورد | |
| ز خون خوردن جانور خو برید | پلاسی بپوشید و دیبا درید | |
| کفی پست از آنجا که غایت بود | شبان روزی او را کفایت بود | |
| جز ایزد پرستیدنش کار نیست | به نزدیک او خلق را بار نیست | |
| نظامی صفت با خرد خو گرفت | نظامی مگر کاین صفت زو گرفت | |
| به شرحی که دادند از آن دین پناه | گراینده‌تر شد بدو مهر شاه |