| بجائی رساند آن نواگر نواخت | که دانا بدو عیب و علت شناخت | |
| به قانون از آن ناله خرگهی | ز هر علتی یافت عقل آگهی | |
| چو اوتار آن ارغنون شد تمام | شد آن عود پخته به از عود خام | |
| برون شد به صحرا و بنواختش | بهر نسبت اندازه‌ای ساختش | |
| خطی چارسو گرد خود درکشید | نشست اندران خط نوا برکشید | |
| دد و دام را از بیابان و کوه | دوانید بر خود گروها گروه | |
| دویدند هر یک به آواز او | نهادند سر بر خط ساز او | |
| همه یک یک از هوش رفتند پاک | فتادند چون مرده بر روی خاک | |
| نه گرگ جوان کرد بر میش زور | نه شیر ژیان داشت پروای گور | |
| دگر نسبتی را که دانست باز | درآورد نغمه به آن جفت ساز | |
| چنان کان ددان در خروش آمدند | از آن بی‌هوشی باز هوش آمدند | |
| پراکنده گشتند بر روی دشت | که دارد به باد این چنین سرگذشت | |
| بگرد جهان این خبر گشت فاش | که شد کان یاقوت یاقوت باش | |
| فلاطون چنین پرده بر ساختست | که جز وی کس آن پرده نشناختست | |
| برانگیخت آوازی از خشک رود | که از تری آرد فلک را فرود | |
| چو بر نسبتی راند انگشت خود | بخسبد برآواز او دام و دد | |
| چو بر نسبتی دیگر آرد شتاب | به هوش آرد آن خفتگان را ز خواب | |
| شد آوازه بر درگه شاه نیز | که هاروت با زهره شد همستیز | |
| ارسطو چو بشنید کان هوشمند | برانگیخت زینگونه کاری بلند | |
| فروماند ازان زیرکی تنگدل | چو خصمی که گردد ز خصمی خجل |