| سوم باره از رای مشکل گشای | نمود آنچه باشد حقیقت نمای | |
| سخن‌های زیبنده‌ی دلنواز | برایشان فرو خواند فصلی دراز | |
| ز جنباندن بانگ چندان جرس | سری در سماعش نجنباند کس | |
| چه گوینده عاجز شد از گفت خویش | زبان گشته حیران گلو گشته ریش | |
| خبر داشت کز راه نابخردی | ستیزند با حجت ایزدی | |
| چو در کس ز جنبش نشانی نیافت | بجنبید و روی از رقیبان بتافت | |
| برایشان یکی بانگ برزد که های | مجنبید کس تا قیامت ز جای | |
| همان لحظه بر جای هفتاد مرد | ز جنبش فتادند و گشتند سرد | |
| چو در پرده راست کج باختند | از این پرده‌شان رخت پرداختند | |
| سرافکنده چون آب در پای خویش | ز سردی فسردند بر جای خویش | |
| سکندر چو زین حالت آگاه گشت | چو انجم بر آن انجمن بر گذشت | |
| از آن بیشه سرو با بوی مشک | یکی سروتر مانده هفتاد خشک | |
| بپرسید و هرمس بدو گفت راز | که همت در آسمان کرد باز | |
| سکندر بر او آفرین سازگشت | وز آنجا به درگاه خود بازگشت | |
| به خلوت چو بنشست با هر کسی | ازان داستان داستان زد بسی | |
| که هرمس به طوفان هفتاد کس | به موجی همی ماند و هفتاد خس | |
| گروهیش کز حق گرفتند گوش | بمردند چون یافه کردند هوش | |
| ز پوشیدن درس آموزگار | کفن بین که پوشیدشان روزگار | |
| بیانی که باشد به حجت قوی | ز نافرخی باشد ار نشنوی | |
| دری را که او تاج تارک بود | زدن بر زمین نامبارک بود |