| به سختی همی گشت ز ما سپهر | شد از مهر گردنده یک باره مهر | |
| زن پاکدامن‌تر از بوی مشک | شکیبنده با من به یک نان خشک | |
| چو آمد گه زادن او را فراز | به کشگینه‌ی گرمش آمد نیاز | |
| ز چیزی که دارد به خوردن بسیچ | نبودم بجز خون در آن خانه هیچ | |
| من و زن در آن خانه تنها و بس | مرا گفت کی شوی فریاد رس | |
| اگر شوربائی به چنگ آوری | من مرده را باز رنگ آوری | |
| وگرنه چنان دان که رفتم ز دست | ستمگاره شد باد و کشتی شکست | |
| چو من دیدم آن نازنین را چنان | برون رفتم از خانه زاری کنان | |
| ز سامان به سامان همه کوی و شهر | دویدم مگر یابم از توشه بهر | |
| ندیدم دری کان نه در بسته بود | که سختی به من سخت پیوسته بود | |
| رسیدم به ویرانه‌ای دور دست | درو درگهی با زمین گشته پست | |
| بسی گرد ویرانه کردم طواف | شتابنده چون دیو در هر شکاف | |
| سرائی کهن یافتم سالخورد | دری در نشسته بر او دود و گرد | |
| در او آتشی روشن افروخته | بر او هیمه خروارها سوخته | |
| سیه زنگیی دیدم آتش پرست | سفالین سبوئی پر از می بدست | |
| بر آتش نهاده لویدی فراخ | نمک سود فربه در او شاخ شاخ | |
| چو زنگی مرا دید برجست زود | بپیچید برخود به کردار دود | |
| به من بانگ برزد که‌ای دیوزاد | شبیخون من چونت آمد به یاد | |
| تو دزدی و من نیز دزد این رواست؟ | به دزدی شدن پیش دزدان خطاست | |
| من از هول زنگی و تیمار خویش | فروماندم آشفته در کار خویش |