| که مردی عزیزی و آزاد چهر | به فرخندگی در تو دیده سپهر | |
| شنیدم چو اینجا وطن ساختی | به یک روزه روزی نپرداختی | |
| کنون رخت و بنگاهت آنجا رسید | که نتواندش کاروانها کشید | |
| بباید چنین گنج را دسترنج | وگرنه من اولی‌تر آیم به گنج | |
| اگر راست گفتی که چونست حال | زمن ایمنی هم به سر هم به مال | |
| وگر بر دروغ افکنی این اساس | سر و مال بستانم از ناسپاس | |
| نیوشنده چون دید کز خشم شاه | بجز راستی نیست او را پناه | |
| زمین بوس شه تازه‌تر کرد باز | چنین گفت کای شاه عاجز نواز | |
| ندیده جهان نقش بیداد تو | به نیکی شده در جهان یاد تو | |
| رعیت زدادت چنان دلخوشند | که گر جان بخواهی به پیشت کشند | |
| مرا مال و نعمت زمین زاد توست | هم از داده تو هم از داد توست | |
| اگر می‌پذیری زمن هر چه هست | بگو تا برافشانم از جمله دست | |
| به کمتر غلامی دهم شاه را | زنم بوسه این خاک درگاه را | |
| چو شه گفت کاحوال خود باز گوی | بگویم که این آب چون شد به جوی | |
| من اول که اینجا رسیدم فراز | تهی دست بودم ز هر برگ و ساز | |
| دلم را غم بی‌نوائی شکست | گرفتم ره نانوائی بدست | |
| وزان پیشه نیزم نوائی نبود | که در کار و کسبم وفائی نبود | |
| به شهری که داور بود پی فراخ | شود دخل بر نانوا خشک شاخ | |
| ز هر سو سراسیمه می‌تاختم | به بی برگی آن برگ می‌ساختم | |
| زنی داشتم قانع و سازگار | قضا را شد آن زن ز من باردار |