| نمودند خواهش بدان کان گنج | که درویشی آورد ما را به رنج | |
| ندانیم چون دیگران پیشه‌ای | مگر در جهان کردن اندیشه‌ای | |
| ز کسب جهان دامن افشانده‌ایم | به قوت یکی روز درمانده‌ایم | |
| تواند که بانوی عاجز نواز | گشاید به ما بر در گنج باز | |
| درآموزد از رای و تدبیر خویش | به ما چیزی از علم اکسیر خویش | |
| جهان را چنین گنج گوهر بسیست | کلید در گنج با هر کسیست | |
| مگر قوت را چاره سازی کنیم | ز خلق جهان بی نیازی کنیم | |
| زن کار پیرای روشن ضمیر | بدان خواسته گشت خواهش پذیر | |
| یکی منظری بود با آب و رنگ | مقرنس برآورده از خاره سنگ | |
| عروسانه بر شد بران جلوه‌گاه | پرندی سیه بسته بر گرد ماه | |
| برآموده چون نرگس و مشک و بید | به موی سیه مهره‌های سپید | |
| صلیبی دو گیسوی مشگین کمند | در آن مهره آورده با پیچ و بند | |
| به نظارگان گفت گیسوی من | ببینید در طاق ابروی من | |
| نمودار اکسیر پنهانیم | ببینید در صبح پیشانیم | |
| نیوشندگان را در آن داوری | غلط شد زبان زان زبان آوری | |
| یکی گفت اشارت بدان مهره بود | که شفاف و تابنده چون زهره بود | |
| یکی راز پوشیده از موی جست | که آن مهره با موی دید از نخست | |
| گرفتند هر یک پی آن پیشه را | خلافی پدید آمد اندیشه را | |
| از آن قصه هر یک دمی می‌شمرد | به فرهنگ دانا کسی پی نبرد | |
| دگر روز خواهش برآراستند | در آن باب فصلی دگر خواستند |