| بسی در بران در ناسفته سفت | بسی گفتنیهای ناگفته گفت | |
| از آن علم کاسان نیاید بدست | یکایک خبردادش از هر چه هست | |
| زن دانش‌آموز دانش سرشت | چو لوحی ز هر دانشی در نبشت | |
| سوی کشور خویشتن کرد رای | که رسم نیا را بیارد بجای | |
| بدان داوری دستگاهی نداشت | به آیین خود برگ راهی نداشت | |
| چو دستور دانا چنین دید کار | که بی گنج نتوان شدن شهریار | |
| بران جوهر انداخت اکسیر زر | به اکسیر خود کردش اکسیر گر | |
| بدان کیمیا ماریه میر گشت | لقب نامه علم اکسیر گشت | |
| چو از دانش خویش دستور شاه | به گنجی چنان دادش آن دستگاه | |
| به دستوری شه سوی کشورش | فرستاد با گنج و با لشگرش | |
| شتابنده چون سوی کشور شتافت | به آهستگی مملکت بازیافت | |
| چنان گشت مستغنی از ساو و باج | که برداشت از کشور خود خراج | |
| به اکسیر کاری چنان شد تمام | که کردی زر پخته از سیم خام | |
| ز بس زر که آن سیم تن ساز کرد | در گنج برخاکیان باز کرد | |
| چه زر در ترازوی آن کس چه سنگ | که آرد زر بی ترازو به چنگ | |
| ز لشگر گهش کس نیامد بدست | که بر بارگی نعلی از زر نبست | |
| به درگاه او هر که سر داشتی | اگر خر بدی زین زر داشتی | |
| ز بس زر که بر زیور انباشتند | سگان را به زنجیر زر داشتند | |
| گروهی حکیمان دانش پرست | ز اسباب دنیا شده تنگدست | |
| از آن گنج پنهان خبر یافتند | به دیدار گنجینه بشتافتند |