| کجا آنکه من دوستارش بدم | همه ساله در بند کارش بدم | |
| بفرمود دانا که از جای خویش | بیارندش آن طشت پوشیده پیش | |
| سرطشت پوشیده را برگرفت | دران داوری ماند گیتی شگفت | |
| بدو گفت کاین بد دلارام تو! | بدین بود مشغولی کام تو! | |
| دلیل آنکه تا پیکر این کنیز | از این بود پر بود پیشت عزیز | |
| چو این مایه در تن نمی‌دانیش | به صورت زن زشت می‌خوانیش | |
| چه باید ز خون خلط پرداختن | بدین خلط و خون عاشقی ساختن | |
| مریز آب خود را در این تیره خاک | کز این آب شد آدمی تابناک | |
| دراین قطره آب ناریخته | بسی خرمیهاست آمیخته | |
| به چندین کنیزان وحشی نژاد | مده خرمن عمر خود را به باد | |
| یکی جفت تنها تو را بس بود | که بسیار کس مرد بی کس بود | |
| از آن مختلف رنگ شد روزگار | که دارد پدر هفت و مادر چهار | |
| چو یک رنگ خواهی که باشد پسر | چو دل باش یک مادر و یک پدر | |
| چو دید ارشمیدس که دانای روم | چگونه کشید انگبین را ز موم | |
| به عذری چنین پای او بوسه داد | وزان پس نظر سوی دانش نهاد | |
| ولیکن دلش میل آن ماه داشت | که الحق فریبنده‌ی دلخواه داشت | |
| دگر ره چو سبزی درآمد به شاخ | سهی سرو را گشت میدان فراخ | |
| بنفشه دگر باره شد مشگپوش | سر نرگس آمد ز مستی به جوش | |
| گل روی آن ترک چینی شکفت | شمال آمد و راه میخانه رفت | |
| دل ارشمیدس درآمد به کار | چو مرغان پرنده بر شاخسار |