| نیوشنده یک تن که بخرد بود | ز نابخردان بهتر از صد بود | |
| هنر پیشه را پیش خواند اوستاد | که چونست کز ما نیاری تو یاد | |
| چه مشغولی از دانشت باز داشت | به بی‌دانشی عمر نتوان گذاشت | |
| چنین باز داد ارشمیدس جواب | که بر تشنه‌ی راه زد جوی آب | |
| مرا بیشتر زانک بنواخت شاه | به من داد چینی کنیزی چو ماه | |
| جوانی و زانسان بتی خوب‌چهر | بدان مهربان چون نباشم به مهر | |
| بدان صید وامانده‌ام زین شکار | که یک دل نباشد دلی در دو کار | |
| چو دانست استاد کان تیز هوش | به شهوت پرستی برآورد جوش | |
| بگفت آن پری‌روی را پیش من | بباید فرستاد بی انجمن | |
| ببینم که تاراج آن ترکتاز | تو را از سر علم چون داشت باز | |
| شد آن بت پرستنده‌ی فرمان پذیر | فرستاد بت را به دانای پیر | |
| برآمیخت دانا یکی تلخ جام | که از تن برون آورد خلط خام | |
| نه خلطی که جان را گزایش کند | ولی آنکه خون را فزایش کند | |
| بپرداخت از شخص او مایه را | دوتا کرد سرو سهی سایه را | |
| فضولی کز آن مایه آمد به زیر | به طشتی در انداخت دانا دلیر | |
| چو پر کرد از اخلاط آن مایه طشت | بت خوب در دیده ناخوب گشت | |
| طراوت شد از روی و رونق ز رنگ | شد از نقره‌ی زیبقی آب و سنگ | |
| بخواند آن جوان هنرمند را | بدو داد معشوق دلبند را | |
| که بستان دلارام خود را بناز | سرشادمانه سوی خانه باز | |
| جوانمرد چون در صنم بنگریست | به استاد گفت این زن زشت کیست |