| زهر پایگاهی که والا بود | هنرمند را پایه‌ی بالا بود | |
| قرار آنچنان شد که نزدیک شاه | بدانش بود مرد را پایگاه | |
| چو دولت به دانش روان کرد مهد | مهان سوی دانش نمودند جهد | |
| همه رخ به دانش برافروختند | ز فرزانگان دانش آموختند | |
| ز فرهنگ آن شاه دانش پسند | شد آواز یونان به دانش بلند | |
| کنون کان نواحی ورق در نوشت | زمان گشت و زو نام دانش نگشت | |
| سر نوبتی گر چه بر چرخ بست | به طاعتگهش بود دایم نشست | |
| نهانخانه‌ای داشتی از ادیم | برو هیچ بندی نه از زرو سیم | |
| یکی خرگه از شوشه‌ی سرخ بید | در آن خرگه افشانده خاک سپید | |
| دلش چون شدی سیر ازین دامگاه | در آن خرگه آوردی آرامگاه | |
| نهادی کلاه کیانی ز سر | به خدمتگری چست بستی کمر | |
| زدی روی بر روی آن خاک پاک | برآوردی از دل دمی دردناک | |
| ز رفته سپاسی برآراستی | به آینده هم یاریی خواستی | |
| هر آن فتح کاقبالش آورد پیش | ز فضل خدا دید نزجهد خویش | |
| دعا کردنش بین چه در پرده بود | همانا که شاهی دعا کرده بود | |
| دعا کاید از راه آلودگی | نیارد مگر مغز پالودگی | |
| چو صافی بود مرد مقصود خواه | دعا زود یابد به مقصود راه | |
| سکندر که آن پادشاهی گرفت | جهان را بدین نیک راهی گرفت | |
| نه زان غافلان بود کز رود و می | بدو نیک را برنگیرند پی | |
| به کس بر جوی جور نگذاشتی | جهان را به میزان نگه داشتی |