| به این گل که ریحان باغ منست | در ایوان تو شب چراغ منست | |
| برآرای مجلس برافروز جام | که جلاب پخته‌ست در خون خام | |
| تو می‌خور بهانه ز در دوردار | مرا لب به مهرست معذوردار | |
| به آن جام کارد در اندیشه هوش | همه ساله می‌خوردنت باد نوش | |
| دلت تازه با داو دولت جوان | تو بادی جهان را جهان پهلوان | |
| قران تو در گردش روزگار | میفتاد چون چرخ گردان ز کار | |
| بلندیت بادا چو چرخ کبود | که چرخ از بلندی نیاید فرود | |
| دو تیغی‌تر از صبح شمشیر تو | سپهر از زمین رام‌تر زیر تو | |
| درفشنده تیغت عدو سوز باد | درفش کیان از تو فیروز باد | |
| اگر چه من از بهر کاری بزرگ | فرستادمت یادگاری بزرگ | |
| مبادا ز تو جز تو کس یادگار | وزین یادگار این سخن یاددار |