| زهی آفتابی که از دور دست | به نور تو بینیم در هر چه هست | |
| چراغ ارچه باشد هم از جنس نور | جز او را به او دید نتوان ز دور | |
| نه آن شد کله داری پادشاه | که دارد به گنجینه در صد کلاه | |
| کله داری آن شد که بر هر سری | نهد هر زمان از کلاه افسری | |
| دماغی که آن در سر آرد غرور | ز سرها تو کردی به شمشیر دور | |
| چو عالی بود رایت و رای شاه | همش بزم فرخ بود هم سپاه | |
| توئی رایت از نصرت آراسته | تردد ز رای تو برخاسته | |
| کیان گر گذشتند ازین بزمگاه | به سرسبزی آنک تو داری کلاه | |
| تو امروز بر خلق فرماندهی | به نفس خود از آفرینش بهی | |
| کله‌دار عالم توئی در جهان | که از توست بر سر کلاه مهان | |
| ز کاوس و کیخسرو و کیقباد | توئی بیشدادای به از پیشداد | |
| چو در داد بیشی و پیشیت هست | سزد گر شوی بر کیان پیش دست | |
| برآیی برین هفت پیروزه کاخ | کنی پرده‌ی تنگ هستی فراخ | |
| ز کاس نظامی یکی طاس می | خوری هم به آیین کاوس کی | |
| ستامی بدان طاس طوسی نواز | حق شاهنامه ز محمود باز | |
| دو وارث شمار از دوکان کهن | تو را در سخا و مرا در سخن | |
| به وامی که ناداده باشد نخست | حق وارث از وارث آید درست | |
| من آن گفته‌ام که آنچنان کس نگفت | تو آن کن که آن نیز نتوان نهفت | |
| به گفتن مرا عقل توفیق داد | به خواندن تو را نیز توفیق باد | |
| چو توفیق ما هر دو همره شود | سخن را یکی پایه در ده شود |