| کم و بیش کالا چنان برمسنج | که حمال هر ساعت آید به رنج | |
| مکش بر کهن شاخ نو خیز را | کز این کشت شیرویه پرویز را | |
| مزن اره بر سالخورده درخت | که ضحاک ازین گشت بی‌تاج و تخت | |
| جهاندار چون ابر و چون آفتاب | به اندازه بخشد هم آتش هم آب | |
| به دریا رسد در فشاند ز دست | کند گرده‌ی کوه را لعل بست | |
| به هرجا که رایت برآرد بلند | سر کیسه را بر گشاید ز بند | |
| به حمدالله این شاه بسیار هوش | که نازش خرست و نوازش فروش | |
| زبر سختن کوه تا برک گاه | شناسد همه چیز را پایگاه | |
| به اندازه‌ی هر که را مایه‌ای | دها و دهش را دهد پایه‌ای | |
| از آن شد براو آفرین جای گیر | که در آفرینش ندارد نظیر | |
| ز من هر کس این نامه را باز جست | به عنوان او نامه آمد درست | |
| جز او هر که را دیدم از خسروان | ندیدم در او جای خلوت روان | |
| سری دیدم از مغز پرداخته | بسی سر به ناپاکی انداخته | |
| دری پر ز دعوی و خوانی تهی | همه لاغریهای بی فربهی | |
| همه صیرفی طبع بازارگان | جگرخواره‌ی جامگی خوارگان | |
| همین رشته را دیدم از لعل پر | ضمیری چو دریا و لفظی چو در | |
| خریداری الحق چنین ارجمند | سخنهای من چون نباشد بلند |