| چو فیاض دریا درآمد به موج | ز کام صدف در درآرد به اوج | |
| از آن ابر کاتش در آب افکند | زمین سایه بر آفتاب افکند | |
| دگر باره دولت درآمد به کار | دل دولتی با سخن گشت بار | |
| فرو رفت شب روز روشن رسید | شباهنگ را صبح صادق دمید | |
| دگر باره بختم سبک خیز شد | نشاط دلم بر سخن تیز شد | |
| چو دولت دهد بر گشایش کلید | ز سنگ سیه گوهر آید پدید | |
| همه روز را روزگارست نام | یکی روزدانه‌ست و یک‌روز دام | |
| چو فرمان ده نقش پرگار کن | به فرمان من کرد ملک سخن | |
| برانداختی کردم از رای چست | که این مملکت بر که آید درست | |
| در این شهر کاقبال یاری کند | که باشد که او شهریاری کند | |
| خرد گفت که آنکس بود شهریار | که باشد پسندیده در هر دیار | |
| به داد و دهش چیره بازو بود | جهان بخش بی هم ترازو بود | |
| به مور آن دهد کو بود مورخوار | دهد پیل را طعمه‌ی پیل‌وار | |
| نه چون خام کاری که مستی کند | به خامه زدن خام دستی کند | |
| رهاورد موری فرستد به پیل | دهد پشه را راتب جبرئیل | |
| همه کار شاهان شوریده آب | از اندازه نشناختن شد خراب | |
| که یک ره سر از نیره نشناختند | به مستی کلاهی برانداختند | |
| بزرگ اندک و خرد بسیار برد | شکوه بزرگان ازین گشت خرد | |
| سخائی که بی‌دانش آید به جوش | ز طبل دریده برآرد خروش | |
| مراتب نگهدار تا وقت کار | شمردن توانی یکی از هزار |