| خدایا توئی بنده را دستگیر | بود بنده را از خدا ناگزیر | |
| توئی خالق بوده و بودنی | ببخشای بر خاک بخشودنی | |
| به بخشایش خویش یاریم ده | ز غوغای خود رستگاریم ده | |
| تو را خواهم از هر مرادی که هست | که آید به تو هر مرادی به دست | |
| دلی را که از خود نکردی گمش | نه از چرخ ترسد نه از انجمش | |
| چو تو هستی از چرخ و انجم چه باک | چو هست آسمان بر زمین ریز خاک | |
| جهانی چنین خوب و خرم سرشت | حوالت چرا شد بقا بر بهشت | |
| از این خوبتر بود نباشد دگر | چو آن خوبتر گفتی آن خوبتر | |
| در آن روضه خوب کن جای ما | ببر نقش ناخوبی از رای ما | |
| نه من چاره خویش دانم نه کس | تو دانی چنان کن که دانی و بس | |
| طلبکار تو هر کسی بر امید | یکی در سیاه و یکی در سپید | |
| بدان تا زباغ تو یابد بری | تضرع کنان هر کسی بر دری | |
| نبینم من آن زهره در خویشتن | که گویم تو را این و آن ده به من | |
| کنم حاجت از هر کسی جستجوی | چویابم تو بخشنده باشی نه اوی | |
| تو مستغنی از هر چه در راه توست | نیاز همه سوی درگاه توست | |
| سروش مرا دیو مردم مکن | سر رشته از راه خود گم مکن | |
| چو بر آشنائی گشادی درم | مکن خاک بیگانگی برسرم | |
| به چشم من از خود فروغی رسان | که یابم فراغی ز چشم کسان | |
| چو پروانه شب چراغ توام | چنان دان که مرغی ز باغ توام | |
| مبین گرچه خردم من زیردست | بزرگم کن آخر بزرگیت هست |