| گه آن مغز این را به منقار خست | گه این بال آنرا به ناخن شکست | |
| در آن معرکه راند شه بارگی | همی بود بر هر دو نظارگی | |
| ز سختی که کبکان در آویختند | ز نظاره‌ی شاه نگریختند | |
| شگفتی فرومانده شه زان شمار | که در مغز مرغان چه بود آن خمار | |
| یکی را نشان کرد بر نام خویش | برو بست فال سرانجام خویش | |
| دگر مرغ را نام دارا نهاد | بر آن فال چشم آشکارا نهاد | |
| دو مرغ دلاور در آن داوری | زمانی نمودند جنگ آوری | |
| همان مرغ شد عاقبت کامگار | که بر نام خود فال زد شهریار | |
| چو پیروز دید آنچنان حال را | دلیل ظفر یافت آن فال را | |
| خرامنده کبک ظفر یافته | پرید از برکبک بر تافته | |
| سوی پشته‌ی کوه پرواز کرد | عقابی درآمد سرش باز کرد | |
| چو بشکست کبک دری را عقاب | ملک کبک بشکست و آمد به تاب | |
| ز پرواز پیروزی خویشتن | نبودش همانا غم جان و تن | |
| بدانست کاقبال یاری دهد | به دارا در کامگاری دهد | |
| ولیکن در آن دولت کامگار | نباشد بسی عمر او پایدار | |
| شنیدم که بود اندر آن خاره کوه | مقرنس یکی طاق گردون شکوه | |
| که پرسندگان زو به آواز خویش | خبر باز جستندی از راز خویش | |
| صدائی شنیدندی از کوه سخت | بر انسان که بودی نمودار بخت | |
| بفرمود شه تا یکی هوشمند | خبر باز پرسد ز کوه بلند | |
| که چون در جهان ریزش خون بود | سرانجام اقبال او چون بود |