| که دولت پناها جوان بخت باش | همه ساله با افسر و تخت باش | |
| گرو کن به عمر ابد جام را | گرو گیر کن باده خام را | |
| بساط می ارغوانی بنه | طرب ساز و داد جوانی بده | |
| چو داری جوانی و اقبال هست | به رود و به می شاد باید نشست | |
| چو ترتیب شمشیر کردی تمام | بر آرای مجلس به ترتیب جام | |
| جهان گیر در سایه تاج و تخت | نگیرد جهان با تو این کار سخت | |
| سیاهی گرفتی سپیدی بگیر | چنین ابلقی با شدت ناگزیر | |
| علم بر فلک زن که عالم تراست | به دولت در آویز کان هم تراست | |
| شه از نصرت مصر و تاراج زنگ | به چهره در آورده بود آب و رنگ | |
| زبون کردن دشمن آسان گرفت | حساب خراج از خراسان گرفت | |
| به هم سنگی خویش در روم و شام | نیامد کسش در ترازو تمام | |
| به دارا نداد آنچه داد از نخست | همان داده را نیز ازو باز جست | |
| از آنجا که روز جوانیش بود | تمنای کشور ستانیش بود | |
| کمربند ایرانیان سست کرد | به ایران گرفتن کمر چست کرد | |
| درختی که او سر برآرد بلند | به دیگر درختان رساند گزند | |
| به نخجیر شد شاه یک روز کش | هم او خوش‌منش بود و هم‌روز خوش | |
| شکار افکنان دشتها در نوشت | همی کرد نخجیر در کوه و دشت | |
| فلک وار می‌شد سری پر شکوه | گهی سوی صحرا گهی سوی کوه | |
| گذشت از قضا بر یکی کوهسار | که بود از بسی گونه در وی شکار | |
| دو کبک دری دید بر خاره سنگ | به آیین کبکان جنگی به جنگ |