| به یونان شدن گشت عزمش درست | که آن‌جا رود مرد کاید نخست | |
| ز دریا گذر کرد و آمد به روم | جهان نرم در زیر مهرش چو موم | |
| بدان موم چون رغبتش خاستی | بکردی ازو هر چه می‌خواستی | |
| بزرگان روم آفرین خوان شدند | بر آن گوهری گوهرافشان شدند | |
| همه شهر یونان بیاراستند | که دیدند ازو آنچه می‌خواستند | |
| نشاندند مطرب فشاندند مال | که آمد چنان بازیی در خیال | |
| مخالف شکن شاه پیروز بخت | به فیروز فالی برآمد به تخت | |
| ز فیروزی دولت کامگار | نشاط نو انگیخت در روزگار | |
| بسی ارمغانی ز تاراج زنگ | به هر سو فرستاد بی وزن و سنگ | |
| ز گنجی که او را فرستاد دهر | به هر گنجدانی فرستاد بهر | |
| چو نوبت به سربخش دارا رسید | شتر بار زر تا بخارا رسید | |
| گزین کرد مردی به فرهنگ ورای | که آیین آن خدمت آرد بجای | |
| گزید از غنیمت طرایف بسی | کز آن سان نبیند طرایف کسی | |
| گرانمایه‌هایی که باشد غریب | ز مرکوب و گوهر ز دیبا و طیب | |
| برون از طبقهای پرزر خشک | به صندوق عنبر به خروار مشک | |
| یکی خرمن از سیم بگداخته | یکی خانه کافور ناساخته | |
| زعود گره بارها بسته تنگ | که هر بار از او بود صد من به سنگ | |
| مرصع بسی تیغ گوهر نگار | نمطهای زرافه‌ی آبدار | |
| کنیزان چابک غلامان چست | به هنگام خدمتگری تندرست | |
| همان تختهای مکلل ز عاج | به گوهر بر آموده با طوق و تاج |