| به پرخاش زنگی شتابان شدند | دو اسبه به سوی بیابان شدند | |
| دلیران به صحرا کشیدند رخت | به کین خواه زنگی کمر کرده سخت | |
| چو زنگی خبر یافت کامد سپاه | جهان گشت بر چشم زنگی سیاه | |
| دو لشگر برابر شد آراسته | شد آزرمها پاک برخاسته | |
| ز نعل سمندان پولاد میخ | زمین را ز جنبش برافتاد بیخ | |
| ز بس نعره کامد برون از کمین | فرود اوفتاد آسمان بر زمین | |
| ز گرز گران سنگ چالش گران | شده ماهی و گاو را سر گران | |
| ز شوریدن بانگ چون رستخیر | به وحش بیابان درآمد گریز | |
| چو بر جنگ شد ساخته سازشان | گریزنده شد دیو از آوازشان | |
| به جایی گرفتند جای نبرد | که گرما ز مردم بر آورد گرد | |
| زمینی ز گوگرد بی آب تر | هوائی ز دوزخ جگر تاب‌تر | |
| ز تنین به غور آمده غارها | در او فتنه را روز بازارها | |
| در آن جای غولان وطن ساختند | چو غولان به هر گوشه می‌تاختند | |
| چو گوهر فرو برد گاو زمین | برون جست شیر سیاه از کمین | |
| برآفاق شد گاو گردون دلیر | برآمد ستاره چو دندان شیر | |
| شب از ناف خود عطرسائی گشاد | جهان زیور روشنائی نهاد | |
| برون شد یزک دار دشمن شناس | یتاقی کمر بست بر جای پاس | |
| ستاره درآمد به تابندگی | برآسود خلق از شتابندگی | |
| به یک جای هم روم و هم زنگبار | فرومانده زنگی و رومی ز کار |