| بیابانیانی چو قطران سیاه | از آن بیش کاندر بیابان گیاه | |
| چو کوسه همه پیر کودک سرشت | به خوبی روند ار چه هستند زشت | |
| نه روئی که پیدا کند شرمشان | نه بر هیچکس مهر و آزرمشان | |
| همه آدمی خوار و مردم گزای | ندارد در این داوری مصر پای | |
| گر آید به یارگیری شهریار | وگر نی به تاراج رفت آن دیار | |
| نه مصر و نه افرنجه ماند نه روم | گدازند از آن کوه آتش چو موم | |
| ز جمعی چنین دل پراکنده‌ایم | دگر حکم شه راست ما بنده‌ایم | |
| شه دادگر داور دین پناه | چو دانست کاورد زنگی سپاه | |
| هراسان شد از لشگر بی قیاس | نباید که دانا بود بی هزاس | |
| ارسطوی بیدار دل را بخواند | وزین در بسی قصه با او براند | |
| وزیر خردمند پیروز رای | به پیروزی شاه شد رهنمای | |
| که برخیز و بخت آزمائی بکن | هلاک چنان اژدهائی بکن | |
| برآید مگر کاری از دست شاه | که شه را قوی‌تر کند پایگاه | |
| شود مصر و آن ناحیت رام او | برآید به مردانگی نام او | |
| دگر دشمنان را درآرد به خاک | شود دوست پیروز و دشمن هلاک | |
| سکندر به دستوری رهنمون | ز مقدونیه برد رایت برون | |
| یکی لشگر انگیخت کز ترک و تیغ | فروزنده برقش برآمد به میغ | |
| ز دریا سوی خشگی آورد رای | دلیلش سوی مصر شد رهنمای | |
| همه مصریان شهری و لشگری | پذیره شدندش به نیک اختری | |
| بفرمود شه کز لب رود نیل | کند لشگرش سوی صحرا رحیل |