| ترازو خود آن به که دارد دو سر | یکی جای آهن یکی جای زر | |
| هر آن کار اقبال را درخورست | به آهن چو آهن به زر چون زرست | |
| چنان دادگر شد که هر مرز و بوم | زدی داستان کای خوشا مرز روم | |
| ارسطو که دستور درگاه بود | به هر نیک و بد محرم شاه بود | |
| سکندر به تدبیر دانا وزیر | به کم روزگاری شد آفاق گیر | |
| وزیری چنین شهریاری چنان | جهان چون نگیرد قراری چنان | |
| همه کار شاهان گیتی نکوه | ز رای وزیران پذیرد شکوه | |
| ملک شاه و محمود و نوشیروان | که بردند گوی از همه خسروان | |
| پذیرای پند وزیران شدند | که از جمله‌ی دور گیران شدند | |
| شه ما که بدخواه را کرد خرد | برای وزیر از جهان گوی برد | |
| مرا و تو را گه شود پای سست | تن شاه باید که ماند درست | |
| مبادا که شه را رسد پای لغز | که گردد سر ملک شوریده مغز | |
| چو باشد کند چشم بد بازیی | کند دیو بافتنه دم سازیی | |
| جهان دادخواهست و شه دادگیر | ز داور نباشد جهان را گزیر | |
| جهان را به صاحب جهان نور باد | وزین داوری چشم بد دور باد |