| چو در زور پیچیدی اندام را | گره برزدی گوش ضرغام را | |
| کباده ز چرخه کمان ساختی | بهر گشتنی تیری انداختی | |
| به نخجیر گه شیری کردی شکار | ز گور و گوزنش نرفتی شمار | |
| ربود از دلیران تواناتری | سر زیرکان شد به داناتری | |
| چو خطش قلم راند بر آفتاب | یکی جدول انگیخت از مشک ناب | |
| فلک زان خط جدول انگیخته | سواد حبش را ورق ریخته | |
| حساب جهانگیری آورد پیش | جهان را زبون دید در دست خویش | |
| همش هوش دل بود و هم زوردست | بدین هر دو بر تخت شاید نشست | |
| به هر کاری کو جست نام آوری | در آن کار دادش فلک یاوری | |
| همه روم از آن سرو نوخاسته | به ریحان سرسبزی آراسته | |
| ازو بسته نقشی به هر خانه‌ای | رسیده به هر کشور افسانه‌ای | |
| گهی راز با انجمن می‌نهاد | گه از راز انجم گره می‌گشاد | |
| به انبوه می با جوانان گرفت | به خلوت پی کار دانان گرفت | |
| نه آن کرد با مردم از مردمی | که آید در اندیشه‌ی آدمی | |
| به آزردن کس نیاورد رای | برون از خط عدل ننهاد پای | |
| به بازارگانان رها کرد باج | نجست از مقیمان شهری خراج | |
| ز دیوان دهقان قلم برگرفت | به بی‌مایگان هم درم درگرفت | |
| عمارت همی کرد و زر می‌فشاند | همه خار می‌کند و گل می‌نشاند | |
| به هر ناحیت نام داغش کشید | به مصر و حبس بوی باغش کشید | |
| گشاده دو دستش چو روشن درخش | یکی تیغ زن شد یکی تاج بخش |