| چو سروی که پیدا کند در چمن | ز گیسو بنفشه ز عارض سمن | |
| جمالی چو در نیم‌روز آفتاب | کرشمه کنان نرگسی نیم خواب | |
| سر زلف بیچان چو مشک سیاه | وزو مشگبو گشته مشکوی شاه | |
| بر آن ماه‌رو شه چنان مهربان | که جز یاد او نامدش بر زبان | |
| به مهرش شبی شاه در برگرفت | ز خرمای شه نخلین برگرفت | |
| شد از ابر نیسان صدف باردار | پدیدار شد لل شاهسوار | |
| چو نه مه برآمد بر آبستنی | به جنبش درآمد رگ رستنی | |
| به وقت ولادت بفرمود شاه | که دانا کند سوی اختر نگاه | |
| ز راز نهفته نشانش دهد | وز آن جنبش آرام جانش دهد | |
| شناسندگان برگرفتند ساز | ز دور فلک باز جستند راز | |
| به سیر سپهر انجمن ساختند | ترازوی انجم برافراختند | |
| اسد بود طالع خداوند زور | کزو دیده‌ی دشمنان گشت کور | |
| شرف یافته آفتاب از حمل | گراینده از علم سوی عمل | |
| عطارد به جوزا برون تاخته | مه و زهره در ثور جا ساخته | |
| بر آراسته قوس را مشتری | زحل در ترازو به بازیگری | |
| ششم خانه را کرده بهرام جای | چو خدمتگران گشته خدمت نمای | |
| چنین طالعی کامد آن نور ازو | چه گویم زهی چشم بد دور ازو | |
| چو زاد آن گرامی به فالی چنین | برافروخت باغ از نهالی چنین | |
| در احکام هفت اختر آمد پدید | که دنیا بدو داد خواهد کلید | |
| از آن فرخی مرد اخترشناس | خبر داد تا کرد خسرو سپاس |