| به ویرانه‌ی بار بنهاد و مرد | غم طفل می‌خورد و جان می‌سپرد | |
| که گوئی که پرورد خواهد تو را | کدامین دده خورد خواهد تو را | |
| وز این بی خبر بد که پروردگار | چگونه ورا پرورد وقت کار | |
| چه گنجینه‌ها زیر بارش کشند | چه اقبالها در کنارش کشند | |
| چو زن مرد و آن طفل بی کس بماند | کس بی کسانش به جائی رساند | |
| که ملک جهان را ز فرهنگ ورای | شد از قاف تا قاف کشور گشای | |
| ملک فیلقوس از تماشای دشت | شکار افکنان سوی آن زن گذشت | |
| زنی دیده مرده بدان رهگذر | به بالین او طفلی آورده سر | |
| ز بی شیری انگشت خود می‌مزید | به مادر بر انگشت خود می‌گزید | |
| بفرمود تا چاکران تاختند | به کار زن مرده پرداختند | |
| ز خاک ره آن طفل را برگرفت | فرو ماند از آن روز بازی شگفت | |
| ببرد و بپرورد و بنواختش | پس از خود ولیعهد خود ساختش | |
| دگرگونه دهقان آزر پرست | به دارا کند نسل او باز بست | |
| ز تاریخها چون گرفتم قیاس | هم از نامه مرد ایزد شناس | |
| در آن هر دو گفتار چستی نبود | گزافه سخن را درستی نبود | |
| درست آن شد از گفته‌ی هر دیار | که از فیلقوس آمد آن شهریار | |
| دگر گفتها چون عیاری نداشت | سخنگو بر آن اختیاری نداشت | |
| چنین گوید آن پیر دیرینه سال | ز تاریخ شاهان پیشینه حال | |
| که در بزم خاص ملک فیلقوس | بتی بود پاکیزه و نوعروس | |
| به دیدن همایون به بالا بلند | به ابرو کمانکش به گیسو کمند |