| وزین قصه چون باز پرداختم | سوی هفت پیکر فرس تاختم | |
| کنون بر بساط سخن پروری | زنم کوس اقبال اسکندری | |
| سخن رانم از فرو فرهنگ او | برافرازم اکلیل و اورنگ او | |
| پس از دورهائی که بگذشت پیش | کنم زندش از آب حیوان خویش | |
| سکندر که راه معانی گرفت | پی چشمه‌ی زندگانی گرفت | |
| مگر دید کز راه فرخندگی | شود زنده از چشمه‌ی زندگی | |
| سوی چشمه‌ی زندگی راه جست | کنون یافت آن چشمه کانگاه جست | |
| چنین زد مثل شاه گویندگان | که یابندگانند جویندگان | |
| نظامی چو می‌با سکندر خوری | نگهدار ادب تاز خود برخوری | |
| چو همخوان خضری برین طرف جوی | به هفتاد و هفت آب لب را بشوی |