| ریاحین سیراب را دسته بند | برافشان به بالای سرو بلند | |
| از آن سیمگون سکه نوبهار | درم ریز کن بر سر جویبار | |
| به پیرامن برکه آبگیر | ز سوسن بیفکن بساط حریر | |
| در آن بزمه خسروانی خرام | درافکن می خسروانی به جام | |
| به من ده که می خوردن آموختم | خورم خاصه کز تشنگی سوختم | |
| به یاد حریفان غربت گرای | کز ایشان نبینم یکی را به جای | |
| چو دوران ما هم نماند بسی | خورد نیز بر یاد ما هر کسی | |
| به فصلی چنین فرخ و سازمند | به بستان شدم زیر سرو بلند | |
| ز بوی گل و سایه‌ی سرو بن | به بلبل درآمد نشاط سخن | |
| به گل چیدن آمد عروسی به باغ | فروزنده روئی چو روشن چراغ | |
| سر زلف در عطف دان‌کشان | ز چهره گل از خنده شکر فشان | |
| رخی چون گل و بر گل آورده خوی | به من داد جامی پر از شیر و می | |
| که بر یاد شاه جهان نوش کن | جز این هر چه داری فراموش کن | |
| نشستم همی با جهاندیدگان | زدم دلستان پسندیدگان | |
| به چندین سخنهای زیبا و نغز | که پالودم از چشمه خون و مغز | |
| هنوزم زبان از سخن سیر نیست | چو بازو بود باک شمشیر نیست | |
| بسی گنجهای کهن ساختم | درو نکته‌های نو انداختم | |
| سوی مخزن آوردم اول بسیچ | که سستی نکردم در آن کار هیچ | |
| وزو چرب و شیرینی انگیختم | به شیرین و خسرو درآمیختم | |
| وز آنجا سرا پرده بیرون زدم | در عشق لیلی و مجنون زدم |