| دویم ره که بر بیست افزود هفت | به پیغمبری رخت بر بست و رفت | |
| از آن روز کوشد به پیغمبری | نبشتند تاریخ اسکندری | |
| چو بر دین حق دانش‌آموز گشت | چو دولت بر آفاق پیروز گشت | |
| بسی حجت انگیخت بر دین پاک | عمارت بسی کرد بر روی خاک | |
| به هر گردشی گرد پرگار دهر | بنا کرد چندین گرانمایه شهر | |
| ز هندوستان تا به اقصای روم | برانگیخت شهری به هر مرز و بوم | |
| هم او داد زیور سمرقند را | سمرقند نی کان چنان چند را | |
| بنا کرد شهری چو شهر هری | کز آنان کند شهر کردن کری | |
| در و بند اول که در بند یافت | به شرط خرد زان خردمند یافت | |
| ز بلغار بگذر که از کار اوست | به ناگاه اصلش بن غار اوست | |
| همان سد یاجوج ازو شد بلند | که بست آنچنان کوه تا کوه بند | |
| جز این نیز بسیار بنیاد کرد | کزین بیش نتوان از او یاد کرد | |
| چو عزم آمد آن پیکر پاک را | که بخشش کند پیکر خاک را | |
| صلیبی خطی در جهان برکشید | از آن پیش کاید صلیبی پدید | |
| بدان چارگوشه خط اطلسی | برانگیخت اندازه‌ی هندسی | |
| یکی نوبتی چارحد بر فراخت | که بر نه فلک پنج نوبت نواخت | |
| به قطب شمالی یکی میخ اوی | به عرض جنوبی دگر بیخ اوی | |
| طنابی ازین سوی مشرق کشید | طنابی دگر زو به مغرب رسید | |
| بدین طول و عرض اندرین کارگاه | که را بود دیگر چنان بارگاه | |
| چو عزم جهان گشتن آغاز کرد | به رشته زدن رشتها ساز کرد |