| ز شکر وی آن نعمت افزون بود | ولی نعمتی بیش از این چون بود | |
| فلک وار با هر که بندد کمر | بر آب افکند چون زمینش سیر | |
| بریزد در آشوب چون میغ او | سر تیغ کوه از سر تیغ او | |
| هر آنچ او نموده گه کارزار | نه رستم نموده نه اسفندیار | |
| صلاح جهان آن شب آمد پدید | که از مولد این صبح صادق دمید | |
| کجا گام زد خنگ پدرام او | زمین یافت سرسبزی از گام او | |
| به هر دایره کو زده ترکتاز | ز پرگار خطش گره کرده باز | |
| بران بقعه کاو بارگی تاخته | زمین گنج قارون برانداخته | |
| بر آن دژ که او رایت انگیخته | سر کوتوال از دژ آویخته | |
| اگر دیگران کاصلشان آدمیست | همه مردمند او همه مردمیست | |
| ندانم کس از مردم روشناس | کزان مردمی نیست بر وی سپاس | |
| ز بس ناز و نعمت کزو رانده‌اند | ولی‌نعمت عالمش خوانده‌اند | |
| اگر مرده‌ای سر آرد ز گور | بگیرد همه شهر و بازار شور | |
| هزاران دل مرده از عدل شاه | شود زنده و خصم ناید به راه | |
| چو عیسی بسی مرده را زنده کرد | به خلقی چنین خلق را بنده کرد | |
| جهان بود چون کان گوهر خراب | به آبادی افتاد ازین آفتاب | |
| زمین دوزخی بود بی کار و کشت | به ابری چنین تازه شد چون بهشت | |
| ز هر نعمتی کایدش نو به نو | دهد بخش خواهندگان جو به جو | |
| به هر نیکوی چون خرد پی‌برد | جهان یاد نیک از جهان کی بود | |
| گر از نخل طوبی رسد در بهشت | به هر کوشکی شاخ عنبر سرشت |