| بیا ساقی آن آب یاقوت‌وار | در افکن بدان جام یاقوت بار | |
| سفالینه جامی که می جان اوست | سفالین زمین خاک ریحان اوست | |
| علم برکش ای آفتاب بلند | خرامان شو ای ابر مشگین پرند | |
| بنال ای دل رعد چون کوس شاه | بخند ای لب برق چون صبحگاه | |
| به بار ای هوا قطره ناب را | بگیر ای صدف در کن این آب را | |
| برا ای در از قعر دریای خویش | ز تاج سر شاه کن جای خویش | |
| شهی که آرزومند معراج توست | زمین بوس او درةالتاج توست | |
| سکندر شکوهی که در جمله ساز | شکوه سکندر بدو گشت باز | |
| زمین زنده‌دار آسمان زنده کن | جهان گیر دشمن پراکنده کن | |
| طرفدار مغرب به مردانگی | قدر خان مشرق به فرزانگی | |
| جهان پهلوان نصرةالدین که هست | بر اعدای خود چون فلک چیره‌دست | |
| مخالف پس اندیش و او پیش بین | بداندیش کم مهر و او بیش‌کین | |
| خداوند شمشیر و تخت و کلاه | سه نوبت زن پنج نوبت پناه | |
| به رستم رکابی روان کرده رخش | هم اورنگ پیرای و هم تاج بخش | |
| شهان را ز رسمی که آیین بود | کلید آهنین گنج زرین بود | |
| جز او کاهن تیغ روشن کند | کلید از زر و گنج از آهن کند | |
| چو آب فرات آشکارانواز | چو سرچشمه نیل پنهان گداز | |
| اگر سایه بر آفتاب افکند | در آن چشمه‌ی آتش آب افکند | |
| وگر ماه نو را براتی دهد | ز نقص کمالش نجاتی دهد | |
| گر انعام او بر شمارد کسی | بدان تا کند شکر نعمت بسی |