| خم نقره خواهی وزرینه طشت | ز خاک عراقت نباید گذشت | |
| زری تا دهستسان و خوارزم و چند | نوندی نه بینی به جز لور کند | |
| به خاری و خزری و گیلی و کرد | به نانباره هر چار هستند خرد | |
| نخیزد ز مازندران جز دو چیز | یکی دیو مردم یکی دیو نیز | |
| نروید گیاهی ز مازندران | که صد نوک زوبین نبینی در آن | |
| عراق دل افروز باد ارجمند | که آوازه فضل ازو شد بلند | |
| از آن گل که او تازه دارد نفس | عرق ریزه‌ای در عراقست و بس | |
| تو نیز آن به ای پیک علوی نژاد | که گرد جهان بر نگردی چو باد | |
| به گوهر کنی تیشه را تیز کن | عروس سخن را شکر ریز کن | |
| تو گوهر من از کان اسکندری | سکندر خود آید به گوهر خری | |
| جهانداری آید خریدار تو | به زودی شود بر فلک کار تو | |
| خریدار چون بر در آرد بها | نشاید ره بیع کردن رها | |
| چو دریا خرد گوهر از کان تنگ | دهد کشتی در به یکباره سنگ | |
| ز دریای او گنج گوهر مپوش | دری میستان گوهری می فروش | |
| میانجی چنان کن برای صواب | که هم سیخ برجا بود هم کباب | |
| چو دلداری خضرم آمد به گوش | دماغ مرا تازه گردید هوش | |
| پذیرا سخن بود شد جایگیر | سخن کز دل آید بود دلپذیر | |
| چو در من گرفت آن نصیحت گری | زبان برگشادم به در دری | |
| نهادم ز هر شیوه هنگامه‌ای | مگر در سخن نو کنم نامه‌ای | |
| در آن حیرت آباد بی‌یاوران | زدم قرعه بر نام نام آوران |