| چو از شمع خالی کنی خانه را | نبینی دگر نقش پروانه را | |
| به روز جوانی و نوزادگی | زدم لاف پیری و افتادگی | |
| کنون گر به غم شادمانی کنم | به پیرانه سر چون جوانی کنم | |
| چو پوسیده چوبی که در کنج باغ | فروزنده باشد به شب چون چراغ | |
| شب افروز کرمی که تابد ز دور | ز بی‌نوری شب زند لاف نور | |
| اگر دیدمی در خود افزایشی | طلب کردمی جای آسایشی | |
| به آسودگی عمر نو کردمی | جهان را به شادی گرو کردمی | |
| چو روز جوانی به پایان رسید | سپیده دم از مشرق آمد پدید | |
| به تدبیر آنم که سر چون نهم | چگونه پی از کار بیرون نهم | |
| سری کو سزاوار باشد به تاج | سرین گاه او مشک باید نه عاج | |
| از آن پیش کاین هفت پرگار نیز | کند خط عمر مرا ریز ریز | |
| درآرم به هر زخمه‌ای دست خویش | نگهدارم آوازه‌ی هست خویش | |
| به هر مهره‌ای حقه‌بازی کنم | به واماند خود چاره‌سازی کنم | |
| چو رهوار گیلیم ازین پل گذشت | به گیلان ندارم سر بازگشت | |
| در این ره چو من خوابنیده بسیست | نیارد کسی یاد که آنجا کسیست | |
| به یادآور ای تازه کبک دری | که چون بر سر خاک من بگذری | |
| گیا بینی از خاکم انگیخته | سرین سوده پائین فرو ریخته | |
| همه خاک فرش مرا برده باد | نکرده ز من هیچ هم عهد یاد | |
| نهی دست بر شوشه خاک من | به یاد آری از گوهر پاک من | |
| فشانی تو بر من سرشکی ز دور | فشانم من از آسمان بر تو نور |