| فرو ریخته زر یک انبان چست | قراضه قراضه درستا درست | |
| به امید آن گنج دیوار بست | برانداخت دینار خود را ز دست | |
| چو دینارش از دست پرواز کرد | سوی گنج صراف سر باز کرد | |
| فروماند مرد از زر انگیختن | وز آن یک عدد درصد آمیختن | |
| به زاری نمود از پی زر خروش | بنالید در مرد جوهر فروش | |
| که از ملک دنیا به چندین درنگ | درستی زر آورده بودم به چنگ | |
| شنیدم نه از زیرکی ز ابلهی | که زر زر کشد چون برابر نهی | |
| به گنجینه‌ی این دکان تاختم | زر خود برابر برانداختم | |
| مگر گردد آن زر بدین ریخته | خود این زر بدان زر شد آمیخته | |
| بخندید صراف آزاد مرد | وز آمیزش زر بدو قصه کرد | |
| که بسیار ناید براندکی | یکی بر صد آید نه صد بر یکی | |
| بران کس که شد دزد بنگاه من | بسست این مثل شحنه‌ی راه من | |
| بسا آسیا کوغریوان بود | چو بینند مزدور دیوان بود | |
| ز دزدان مرا بس شد این دست مزد | که بر من نیارند زد بانگ دزد | |
| سیاهان که تاراج ره می‌کنند | به دزدی جهان را سیه می‌کنند | |
| به روز آتشی برنیارند گرم | که دارد همی دیده از دیده شرم | |
| دبیران نگر تا بروز سپید | قلم چون تراشند از مشک بید | |
| نهان مرا آشکارا برند | ز گنجه است اگر تا بخارا برند | |
| نخرند کالا که پنهان بود | که کالای دزدیده ارزان بود | |
| ولیکن چو غیب آشکارا شود | دل دوستان بی مدارا شود |