| برآورده مذن به اول قنوت | که سبحان حی الذی لایموت | |
| برآمد زمن ناله‌ی ناگهی | کز اندیشه پر گشتم از خود تهی | |
| چو صبح سعادت برآمد پگاه | شدم زنده چون باد در صبحگاه | |
| شب افروز شمعی برافروختم | وز اندیشه چون شمع می‌سوختم | |
| دلم با زبان در سخن پروری | چو هاروت و زهره به افسونگری | |
| که بی شغل چندین نباید نشست | دگر باره طرزی نو آرم بدست | |
| نوائی غریب آورم در سرود | دهم جان پیشینگان را درود | |
| برآرم چراغی ز پروانه‌ای | درختی برآرایم از دانه‌ای | |
| که هر که افکند میوه‌ای زان درخت | نشاننده را گوید ای نیک بخت | |
| به شرطی که مشتی فرومایگان | ندزدند کالای همسایگان | |
| گرفتم سرتیز هوشان منم | شهنشاه گوهر فروشان منم | |
| همه خوشه چینند و من دانه‌کار | همه خانه پرداز و من خانه‌دار | |
| برین چار سو چون نهم دستگاه | که ایمن نباشم ز دزدان راه | |
| که دارد دکانی در این چار سو | که رخنه ندارد ز بسیار سو | |
| چو دریا چرا ترسم از قطره دزد | که ابرم دهد بیش ازان دست مزد | |
| اگر برفروزی چو مه صد چراغ | ز خورشید باشد برو نام داغ | |
| شنیدم که رندی جگر تافته | درستی کهن داشت نو یافته | |
| شنید از دبیران دینار سنج | که زر زر کشد در جهان گنج گنج | |
| به بازار شد تا به زر زر کشد | به یک مغربی مغربی درکشد | |
| به دکان گوهر فروشی رسید | که زر بیشتر زان به یک جا ندید |