| شبی چون سحر زیور آراسته | به چندین دعای سحر خواسته | |
| ز مهتاب روشن جهان تابناک | برون ریخته نافه از ناف خاک | |
| تهی گشته بازار خاک از خروش | ز بانگ جرسها بر آسوده گوش | |
| رقیبان شب گشته سرمست خواب | فرو برده سر صبح صادق به آب | |
| من از شغل گیتی بر افشانده دست | به زنجیر فکرت شده پای بست | |
| گشاده دل و دیده بر دوخته | به ره داشتن خاطر افروخته | |
| که چون بایدم مطرحی ساختن | شکاری در آن مطرح انداختن | |
| فکنده سرین را سراسیمه‌وار | چو بالین گوران به گوران نگار | |
| سرم بر سرم زانو آورده جای | زمین زیر سر آسمان زیرپای | |
| قراری نه در رقص اعضای من | سر من شده کرسی پای من | |
| به جولان اندیشه‌ی ره نورد | ز پهلو به پهلو شده گرد گرد | |
| تن خویش در گوشه بگذاشته | به صحرای جان توشه برداشته | |
| گه از لوح ناخوانده عبرت پذیر | گه از صحف پیشینگان درس گیر | |
| چو شمع آتش افتاده در باغ من | شده باغ من آتشین داغ من | |
| گدازنده چون موم در آفتاب | به مومی چنین بسته بر دیده خواب | |
| مگر جاودان از من آموختند | که از موم خود خواب را دوختند | |
| در آن رهگذرهای اندیشناک | پراکنده شد بر سرم مغز پاک | |
| درآمد به من خوابی از جوش مغز | در آن خواب دیدم یکی باغ نغز | |
| کز آن باغ رنگین رطب چیدمی | و زو دادمی هر که را دیدمی | |
| رطب چین درآمد ز نوشینه خواب | دماغی پرآتش دهانی پرآب |