| هم او راه دان هم فرس راهوار | زهی شاه مرکب زهی شهسوار | |
| چو زین خانقه عزم دروازه کرد | به دستش فلک خرقه را تازه کرد | |
| سواد فلک گشته گلشن بدو | شده روشنان چشم روشن بدو | |
| در آن پرده کز گردها بود پاک | نشایست شد دامن آلوده خاک | |
| به دریای هفت اختر آمد نخست | قدم را نهفت آب خاکی بشست | |
| رها کرد بر انجم اسباب را | به مه داد گهواره‌ی خواب را | |
| پس آنگه قلم بر عطارد شکست | که امی قلم را نگیرد به دست | |
| طلاق طبیعت به ناهید داد | به شکرانه قرصی به خورشید داد | |
| به مریخ داد آتش خشم خویش | که خشم اندران ره نمی‌رفت پیش | |
| رعونت رها کرد بر مشتری | نگینی دگر زد بر انگشتری | |
| سواد سفینه به کیوان سپرد | به جز گوهری پاک با خود نبرد | |
| بپرداخت نزلی به هر منزلی | چنان کو فرو ماند و تنها دلی | |
| شده جان پیغمبران خاک او | زده دست هر یک به فتراک او | |
| کمر بر کمر کوه بر کوه راند | گریوه گریوه جنیبت جهاند | |
| به هارونیش خضر و موسی دوان | مسیحا چه گویم ز موکب روان | |
| به اندازه‌ی آنکه یک دم زنند | به یک چشم زخمی که بر هم زنند | |
| ز خر پشته آسمان در گذشت | زمین و زمان را ورق درنوشت | |
| ندیده ز تعجبیل ناورد او | کس از گرد بر گرد او گرد او | |
| ز پرتاب تیرش در آن ترکتاز | فلک تیر پرتابها مانده باز | |
| تنیده تنش در رصدهای دور | به روحانیان بر جسدهای نور |