| بزرگا بزرگی دها بی کسم | توئی یاوری بخش و یاری رسم | |
| نیاوردم از خانه چیزی نخست | تو دادی همه چیز من چیز توست | |
| چو کردی چراغ مرا نور دار | ز من باد مشعل کشان دور دار | |
| به کشتن چو دادی تنومندیم | تو ده ز آنچه کشتم برومندیم | |
| گریوه بلند است و سیلاب سخت | مپیچان عنان من از راه بخت | |
| ازین سیل گاهم چنان ده گذار | که پل نشکند بر من این رودبار | |
| عقوبت مکن عذر خواه آمدم | به درگاه تو روسیاه آمدم | |
| سیاه مرا همه تو گردان سپید | مگردانم از درگهت ناامید | |
| سرشت مرا که آفریدی ز خاک | سرشته تو کردی به ناپاک و پاک | |
| اگر نیکم و گر بدم در سرشت | قضای تو این نقش در من نبشت | |
| خداوند مائی و ما بنده‌ایم | به نیروی تو یک به یک زنده‌ایم | |
| هر آنچ آفریده است بیننده را | نشان میدهند آفریننده را | |
| مرا هست بینش نظرگاه تو | چگونه نبینم بدو راه تو | |
| تو را بینم از هر چه پرداخته است | که هستی تو سازنده و او ساخته است | |
| همه صورتی پیش فرهنگ و رای | به نقاش صورت بود رهنمای | |
| بسی منزل آمد ز من تا به تو | نشاید تو را یافت الا به تو | |
| اساسی که در آسمان و زمیست | به اندازه‌ی فکرت آدمیست | |
| شود فکرت اندازه را رهنمون | سر از حد و اندازه نارد برون | |
| به هر پایه‌ای دست چندان رسد | که آن پایه را حد به پایان رسد | |
| چو پایان پذیرد حد کاینات | نماند در اندیشه دیگر جهات |