| که را زهره آنکه از بیم تو | گشاید زبان جز به تسلیم تو | |
| زبان آوران را به تو بار نیست | که با مشعله گنج را کار نیست | |
| ستانی زبان از رقیبان راز | که تا راز سلطان نگویند باز | |
| مرا در غبار چنین تیره خاک | تو دادی دل روشن و جان پاک | |
| گر آلوده گردم من اندیشه نیست | جز آلودگی خاک را پیشه نیست | |
| گر این خاک روی از گنه تافتی | به آمرزش تو که ره یافتی | |
| گناه من ار نامدی در شمار | تو را نام کی بودی آمرزگار | |
| شب و روز در شام و در بامداد | تو بریادی از هر چه دارم به یاد | |
| چو اول شب آهنگ خواب آورم | به تسبیح نامت شتاب آورم | |
| چو در نیم‌شب سر برارم ز خواب | تو را خوانم و ریزم از دیده آب | |
| و گر بامدادست راهم به توست | همه روز تا شب پناهم به توست | |
| چو خواهم ز تو روز و شب یاوری | مکن شرمسارم در این داوری | |
| چنان دارم ای داور کارساز | کزین با نیازان شوم بی‌نیاز | |
| پرستنده‌ای کز ره بندگی | کند چون توئی را پرستندگی | |
| درین عالم آباد گردد به گنج | در آن عالم آزاد گردد ز رنج | |
| مرا نیست از خود حجابی به دست | حساب من از توست چندان که هست | |
| بد و نیک را از تو آید کلید | ز تو نیک و از من بد آید پدید | |
| تو نیکی کنی من نه بد کرده‌ام | که بد را حوالت به خود کرده‌ام | |
| ز توست اولین نقش را سرگذشت | به توست آخرین حرف را بازگشت | |
| ز تو آیتی در من آموختن | ز من دیو را دیده بر دوختن |