| که چندان که اندیشه گردد بلند | سر خود برون ناورد زین کمند | |
| نبود آفرینش تو بودی خدای | نباشد همی هم تو باشی به جای | |
| کواکب تو بربستی افلاک را | به مردم تو آراستی خاک را | |
| توئی گوهر آمای چار آخشیج | مسلسل کن گوهران در مزیج | |
| حصار فلک برکشیدی بلند | در او کردی اندیشه را شهربند | |
| چنان بستی آن طاق نیلوفری | که اندیشه را نیست زو برتری | |
| خرد تا ابد در نیابد تو را | که تاب خرد بر نتابد تو را | |
| وجود تو از حضرت تنگبار | کند پیک ادراک را سنگ‌سار | |
| نه پرکنده‌ای تا فراهم شوی | نه افزوده‌ای نیز تا کم شوی | |
| خیال نظر خالی از راه تو | ز گردندگی دور درگاه تو | |
| سری کز تو گردد بلندی گرای | به افکندن کس نیفتد ز پای | |
| کسی را که قهر تو در سرفکند | به پامردی کس نگردد بلند | |
| همه زیر دستیم و فرمان پذیر | توئی یاوری ده توئی دستگیر | |
| اگر پای پیلست اگر پر مور | به هر یک تو دادی ضعیفی و زور | |
| چو نیرو فرستی به تقدیر پاک | به موری ز ماری برآری هلاک | |
| چوبرداری از رهگذر دود را | خورد پشه‌ای مغز نمرود را | |
| چو در لشگر دشمن آری رحیل | به مرغان کشی پیل و اصحاب پیل | |
| گه از نطفه‌ای نیک بختی دهی | گه از استخوانی درختی دهی | |
| گه آری خلیلی ز بت‌خانه‌ای | گهی آشنائی ز بیگانه‌ای | |
| گهی با چنان گوهر خانه خیز | چو بوطالبی را کنی سنگ ریز |