| خدایا جهان پادشاهی تو راست | ز ما خدمت آید خدائی تو راست | |
| پناه بلندی و پستی توئی | همه نیستند آنچه هستی توئی | |
| همه آفریدست بالا و پست | توئی آفریننده‌ی هر چه هست | |
| توئی برترین دانش‌آموز پاک | ز دانش قلم رانده بر لوح خاک | |
| چو شد حجتت بر خدائی درست | خرد داد بر تو گدائی نخست | |
| خرد را تو روشن بصر کرده‌ای | چراغ هدایت تو بر کرده‌ای | |
| توئی کاسمان را برافراختی | زمین را گذرگاه او ساختی | |
| توئی کافریدی ز یک قطره آب | گهرهای روشن‌تر از آفتاب | |
| تو آوردی از لطف جوهر پدید | به جوهر فروشان تو دادی کلید | |
| جواهر تو بخشی دل سنگ را | تو در روی جوهر کشی رنگ را | |
| نبارد هوا تا نگوئی ببار | زمین ناورد تا نگوئی ببار | |
| جهانی بدین خوبی آراستی | برون زان که یاریگری خواستی | |
| ز گرمی و سردی و از خشک و تر | سرشتی به اندازه یکدیگر | |
| چنان برکشیدی و بستی نگار | که به زان نیارد خرد در شمار | |
| مهندس بسی جوید از رازشان | نداند که چون کردی آغازشان | |
| نیاید ز ما جز نظر کردنی | دگر خفتنی باز یا خوردنی | |
| زبان برگشودن به اقرار تو | نینگیختن علت کار تو | |
| حسابی کزین بگذرد گمرهیست | ز راز تو اندیشه بی‌آگهیست | |
| به هرچ آفریدی و بستی طراز | نیازت نه‌ای از همه بی‌نیاز | |
| چنان آفریدی زمین و زمان | همان گردش انجم و آسمان |