| آمد افسانه تا به سیمبری | شهد در شیر و شیر در شکری | |
| دلفریبی که چون سخن گفتی | مرغ و ماهی بران سخن خفتی | |
| برگشاد از عقیق چشمه نوش | عاشقانه برآورید خروش | |
| گفت شیرین سخن جوانی بود | کز ظریفی شکرستانی بود | |
| عیسیی گاه دانش آموزی | یوسفی وقت مجلس افروزی | |
| آگه از علم و از کفایت نیز | پارسائیش بهتر از همه چیز | |
| داشت باغی به شکل باغ ارم | باغها گرد باغ او چو حرم | |
| خاکش از بوی خوش عبیر سرشت | میوه‌هایش چو میوه‌های بهشت | |
| همه دل بود چون میانه نار | همه گل بود بی میانجی خار | |
| تیز خاری که در گلستان بود | از پی چشم زخم بستان بود | |
| آب در زیر سروهای جوان | سبزه در گرد آبهای روان | |
| مرغ در مرغ برکشیده نوا | ارغنون بسته در میان هوا | |
| سرو بن چون زمردین کاخی | قمریی بر سریر هر شاخی | |
| زیر سروش که پای در گل بود | به نوا داده هرکه را دل بود | |
| برکشیده ز خط پرگارش | چار مهره به چار دیوارش | |
| از بناهای برکشیده به ماه | چشم بد را نبود در وی راه | |
| در تمنای آنچنان باغی | بر دل هر توانگری داغی | |
| مرد هر هفته‌ای ز راه فراغ | به تماشا شدی به دیدن باغ | |
| سرو پیراستی سمن کشتی | مشک سودی و عنبر آغشتی | |
| تازه کردی به دست نرگس جام | سبزه را دادی از بنفشه پیام |